Eu teño, meus, cinco cousas a dicir,
Como os cinco dedos da  mano que agora tendo
A cada un de vós:
De pedra son os ollos que te miran,
De pedra as lousas onde dormes
De pedra a tristura da insubmisión e a diferencia
De pedra tamén a liberdade conquistada
De pedra o reflexo da lúa que devolve soidade e frío

Fabiënne, alcumado Cali o Kalimero, 47 anos, morto nun accidente estúpido
Non aceptes o fácil consolo ou a triste despedida dos ausentes
En cada obxecto, en cada ser, en cada circunstancia
Hai un xerro sobordante de delicias
Eles o saben e han regresar a render o tributo dos amados

Xavier, apodado James, 51 anos, corazón enorme, quizáis  namorado
Nove buratos ten a frauta traveseira
Como os nove orificios do teu corpo
A linguaxe que falabas era música
Xurdindo brillante do centro do teu mundo

Fátima, 50 anos, marroquina
A memoria doutras xeografías, o inicio do retorno
Que te levou a asasinar compases e estacións?, preguntaban
Se soubese a resposta, dicías, hai tempo estaría na casa,
 esperando o amencer para comezar o día cantando

Jean, 48 anos, amante de David Bowie
Non sei de onde son e non sei o porqué desta vida, dicías
Se o soubera, diría tal vez que son doutro mundo distinto,
Son grego, miúdo e de cabelos tristes
Amo a música e din que soño sempre co retorno.

Kazimierz, alcumado Kokosi Ceb, 46 anos
Chorando na noite na escuridade do labirinto, sempre amábel
Erguendo cada mañá con milleiros de preguntas sen resposta
Ollas ao ceo e declaras, sen violencia, con mesura, sen ambaxes:
Perdín un amigo, perdín a esperanza, perdino todo

Michèle, 66 anos, muller casada
Din que non hai futuro para nós,
De certo que non andan moi errados
Mais non queremos futuro, senón presente
Liberdade para respirar e para gozar, para soñar e para ser

Jonathan, 26 anos, amante do café e da conversa fértil
Corrías na procura, mais non había fío para saír do labirinto
No outro lado da  nada detívose o teu canto:
Abre unha fiestra non centro do teu peito
deixa que o vento entre e saia sen fronteiras.

Dumitru, 45 anos, rumano mendicante
Pecha os ollos un instante, vas logo ver polo terceiro ollo,
o da  iluminación, o do sosego, quizais o do tránsito
E ben que pechaches os ollos, mais esqueciches abrilos
E agora es vento fértil, que inunda de sementes a distancia

Ágata, 47 anos, muller polonesa
Agora lembro a historia que me contaran:
Do instante lúcido no que comezaches a cantar
Unha melodía de alegres despedidas:
A lúa chea dentro do tu corpo, a túa única morada

Farah, 28 anos, muller nova e loitadora
A sensación de estar en varios lugares a un tempo
De sentir a doce confusión, a suave cacofonía de linguas e costumes
nesa rexión de espantos onde te levaron as correntes dos ríos,
que desembocan sempre no océano inmenso do silencio.

Marcin, , 28 anos, tímido e delgado, de cabelos curtos
Os teus amigos eran para ti como auga na corrente
Como a flor do loto na quietude do estanque
Non teñas medo agora non río dos adeuses, Caronte te consola:
Todo o que perdiches ha retornar cando descanses

Geofrrey, 33 anos, alto como unha torre
Precisaría eu dunha boca tan grande como o ceo
Para expresar o universo que en ti se expande
Mais en verdade es ti o que de súpeto me fala:
A túa historia, a túa vida inzada de segredos

Claude, alcumado petit Claude, 57 anos, sempre sorridente
Escóitame, por un instante só, serenamente, como sempre
Escoita as beizóns e os saúdos, xentilhome
As gargalladas, se cadra, dos amigos rindo as túas bromas
Deitando rebentos arredor da túa causa, seareiro leal das túas cores

Jozef, 63 anos, o da  ollada cómplice
Intenta na fronteira ser unha folla en branco
Un lugar no mundo onde nada medra de seu
Onde se cadra algo debe ser plantado
Para que xermole a semente do absoluto

Steve, 38 anos, mitómano impenitente
O único viño que bebías era o tu propio sangue
O tu corpo fermentaba e darías todo o que tes
Por un novo grolo amargo de vida renovada
Cada obxecto, cada ollada, cada sorriso do amigo
Era un xerro sobordante de delicias

Jaroslav, dito l’inconnu, 30 anos, polonés de nación
Nada queda, senón silencio e vacío na lameira do mundo
En excitada confusión e desorde esmagador
Que avanza e todo domina anunciando a túa ausencia,
unha máis, quizás a máis triste, a do descoñecido
Eu teño, meus, cinco cousas a dicir,
Como os cinco dedos da  mano que agora tendo
A cada un de vós:
De pedra son os ollos que te miran,
De pedra as lousas onde dormes
De pedra a tristura da insubmisión e a diferenza
De pedra tamén a liberdade conquistada
De pedra o reflexo da lúa que devolve soidade e frío
De pedra o reflexo da lúa que devolve soedade frío
Pecha os ollos un instante, vas logo ver polo terceiro ollo,
o da  iluminación, o do sosego, quizais o do tránsito

 (Xavier Queipo, La Valetta, Febreiro 2012)